Od początków XVI wieku, kiedy to wynaleziono tartak poruszany silą wody, Oslo było głównym ośrodkiem eksportu drewna do Anglii i Szkocji. Dziesiątki tartaków w lesistych okolicach miasta przyniosły bogactwa mieszczaństwu. Rozwój absolutyzmu w Danii był korzystny dla całej Norwegii, a więc i dla Oslo, gdyż ograniczył wpływy arystokracji. Kupcy norwescy korzystali w XVIII wieku z takiej samej opieki królewskiej i przywilejów jak duńscy. W drugiej połowie tego stulecia, pod wpływem angielskiego liberalizmu, mieszczanie Oslo doprowadzili do zniesienia resztek duńskich monopoli handlowych i usunięcia średniowiecznych zakazów cechowych ograniczających handel i rzemiosło. Na przełomie XVIII i XIX wieku Oslo było główną areną walki Norwegów o uniezależnienie się od Danii. Tu właśnie powstał pierwszy norweski uniwersytet i bank narodowy. Od roku 1814, kiedy Norwegia otrzymała konstytucję i oddzieliła się do Danii, nastąpił szybki rozwój miasta i jego industrializacja. Tutaj obradował parlament, tu miał swoją siedzibę rząd. Norwegia zmuszona do unii personalnej ze Szwecją zachowała przez cały wiek XIX odrębność tych instytucji, więc Oslo obok Sztokholmu pełniło funkcje normalnej stolicy. W roku 1837 powołano radę miejską.