Rolnictwo duńskie w ostatnich dziesięcioleciach XIX w. przestawiło się, jak już wspomniano, z uprawy zbóż na gospodarkę hodowlaną i produkcję zwierzęcą. Trend ten utrzymuje się nadal, bez względu na występujące od czasu do czasu wahania cen. Obecnie skarmiane jest ok. 85% zbioru zielonek, ale rzadko występuje jednostronna gospodarka hodowlana. Powszechnie najwyższą dochodowość zapewnia łączenie upraw pasz, gospodarki mlecznej i hodowli świń. W bieżącym stuleciu gospodarka mleczna zdobyła czołowe miejsce w duńskiej gospodarce hodowlanej. Obecnie obok niej produkcja mięsa zyskuje coraz większe znaczenie. Rasa czarno-biała spotykana jest najczęściej w Jutlandii i w południowej Zelandii. Ceni się ją za dużą odporność i małe wymagania, znosi bowiem dobrze złą pogodę i zadowala się paszą niższej wartości.  Obecnie,  w  związku  z  poprawą  gospodarki mlecznej, bydło to zastępowane jest na wielu obszarach duńską rasą czerwoną, bardziej mleczną. Jest to krzyżówka miejscowej rasy wyspiarskiej i sprowadzonego bydła czerwonego. Stosując określony dobór hodowlany polegający na przyjęciu jednolitych kryteriów odnośnie wyglądu i mleczności, uzyskano tę cenną rasę krajową.